چرا باید به سوریه و یمن و فلسطین و عراق و لبنان کمک کنیم؟

چون متحد ما در جنگ با دشمنان مشترک ما هستند،هر چه متحد هامون قوی تر باشن پیروزی نزدیک تره و تا وقتی که دشمن نتونسته متحدین ما رو کنار بزنه به ما نخواهد رسید،آن ها به بقا و امنیت ما کمک میکنند و ما به بقا و امنیت اون ها،هر چه ما در فاصله ی دورتری از کشور با دشمنانمون بجنگیم امنیت مردم و پیروزیمون بیشتر تضمین شده،برخی افراد نادان فریب دشمن رو خورده و میگن به جای کمک به اونا به فقرامون کمک کنیم در حالی که کمک به اون ها از بودجه ی ثابت نظامیه و صلاح در اینه که بخشی از این بودجه در اونجا صرف بشه تا اینکه خرج خرید تفنگ و تجهیزاتی بشه که در انبار ها فاسد میشه... در زیر بخشی از خطبه ی 27 نهج البلاغه رو بخونید:

به خدا سوگند، مردمی که در خانه‏هاشان نشینند تا دشمن به سراغشان آید، قطعاً ذلیل و خوار شوند. شما آن قدر امروز و فردا کردید و به این و آن پاس دادید تا سیل غارتگران، شما را درنوردید و شهرتان سقوط کرد. اینک لشکر معاویه به سرکردگی مرد «غامدی» به «شهر انبار» درآمده و «حسّان بن حسّان» فرماندار مرا کشته و سپاهیان شما را از مرزها گریزانده است. به من خبر رسیده که بعضی از لشکریان دشمن بر زنان مسلمان و دیگر زنانی که در پناه دولت اسلامند، هجوم برده و خلخال و دستبند و گردن بند و گوشواره آنان را به یغما برده‏اند، و هیچ مردی یاور و مدافع آنها نبوده جز ناله و التماس آنان به دشمن. آنگاه غارتگران باد به غبغب افکنده و بی‏آنکه کشته و مجروحی بر جای گذارند، باز گشته‏اند. فریاد از این سستی براستی مردن به از این ماندن. ای شگفتا و شگفتا به خدا سوگند، همدستی و همداستانی لشکر معاویه بر باطلشان، و جدایی و ناهماهنگی شمایان از حقّتان، دل را می‏میرانَد و لشکر اندوه را بر آدمی چیره می‏سازد. رویتان سیاه باد و اندوهتان پایدار که آماج تیرهای بلایید از هر سو مورد تاخت و تازید، امّا به پا نمی‏خیزید. بر شما حمله و هجوم آرند و اموالتان را به غارت برند، و شما دست بسته نشسته‏اید و دفاع نمی‏کنید.